KRÓTKIE WPROWADZENIE

Planując kolejny wyjazd gdzieś daleko postanowiliśmy wybrać się najdalej na południe Europy jak się da. A Grecja jest daleko. Może nie baaaardzo, (cóż to jest te parę tysięcy km dla pasażerów linii lotniczych) ale autem to jednak kilka dni jazdy. Dlaczego samochodem? – bo bliżej ludzi i miejsc. I zupełnie swobodnie bo choć zwykle trzymać się trzeba harmonogramu to jednak w drodze czeka zawsze nieznane. Nowi ludzie, sytuacje, też miejsca, których nie można zobaczyć z bliska lecąc 10 tysięcy km nad ziemia. Droga do ojczyzny Sokratesa jest prosta – cały czas na południe ;). Jak dokładnie? 

DROGA

Na początek Polska. W brew pozorom jest to najtrudniejszy odcinek. Nie ma u nas autostrad, jedzie się byle jak i powoli. Z tego powodu wyruszamy wcześnie rano, naprawdę wcześnie około 2.00. Miejsce zbiorki ustalamy na Kołbiel przy krajowej 17-ce w drodze na Lublin. Świtem, w niewielkim ruchu aut kierujących się na Bieszczady docieramy na granicę ze Słowacją. 
Pomysł z jazda drogami lokalnymi nie jest zbyt szczęśliwy. O ile w nocy jakoś się jedzie o tyle w dzień droga jest potwornie ślamazarna. Trasa przez Koszyce również wymaga opłaty za autostrady a samych dróg szybkiego ruchu wiele w drodze na Węgry nie ma. Gierkówka i przejazd przez Cieszyn jest najbardziej optymalna opcją. Tym bardziej, że na trasie na Bratysławę również Słowacja ma lepsze, prawie autostradowe drogi. Nie polecam również skrótu przez Żywiec – wielopasmówka na Słowacje jest dopiero w budowie. Może za kilka lat. Dziś jedzie się w serpentynach i objazdach. 

Przejazd przez Słowacje wymaga wykupienia winiety autostradowej. Nie jest droga wiec nie ma sensu oszukiwać albo pchać się bokiem, ,żeby ominąć autostrady. Kupić je można przy przejściu granicznym za złotówki (tamże również słowacka walutę).

Węgry – pierwsze wrażenia – brud i smród na granicy. Granicy właściwie nie ma. Są tylko opuszczone budynki i tiry. A że nie ma też toalet, sami wiecie co się dzieje. Potem zostaje zakup ichniej winiety. Madziarzy rozwiązali te kwestie trochę inaczej niż sąsiedzi. Matrice trzeba zanabyć i jej cena zależy od rodzaju pojazdu, długości „ważności” oraz sezonu. Jest jedna na wszystkie autostrady (kiedyś na każdą trzeba było kupić osobno). Nie trzeba nic naklejać na szybę. To zwykły paragon kupowany np. na stacji benzynowej z nr rej. pojazdu. Kilometry robią swoje – pomyliłem nr auta – trzeba było kupić nową. Z autostrady szybko uciekamy. Poruszamy się wąskimi, lokalnymi drogami w morzu słoneczników. I wszędzie podobne kwadratowe domy z czerwonymi od dachówek dachami. Tak docieramy aż do Szegedu. Tutaj zmyślne urządzenie gadające z satelitami doprowadza pod same drzwi hotelu – bez błądzenia. Na miejscu kupujemy forinty i ruszamy na miasto w poszukiwaniu madziarskich przysmaków w jakiejś zacisznej restauracyjce. Znajdujemy miły lokal z kosmicznymi cenami – wszystko po kilka tysięcy -  ale forintów czyli w przeliczeniu na złotówki przyzwoity obiad w przyzwoitej cenie na niewiele ponad 50 zł za 3 osobową rodzinę. A co zamówiliśmy? Po prostu poprosiliśmy kelnera żeby zaproponował coś bardzo węgierskiego i dostaliśmy kluseczki, ale takie dziwne, jak ręcznie zrobione z pikantnym, mięsnym sosem.

Serbia jest na wyciagnięcie ręki tuż za pobliska granicą. Ale na razie korek. Granica zabita autami na trzy godziny. Jest sobota więc dziś stoją tu głównie śniadzi obywatele Niemiec, Holandii i Francji w drodze do rodzin w Turcji. Będą oni nam towarzyszyć aż do zjazdu na Sofie. Przy przekraczaniu tego przejścia polecam środek tygodnia. W drodze powrotnej byliśmy tu we wtorek i totalne pustki, za to szczegółowa kontrola bagażu dla wszystkich aut wjeżdżających do Unii. 

Już po drugiej stronie z ciekawością rozglądamy się żeby zobaczyć tą mityczna, niebezpieczną Serbie, której NATO nie poskąpiło bomb i rakiet w wojnie o Kosowo, gdzie jeszcze niedawno płonęły ambasady. Jest normalnie. Początkowo krajobraz zupełnie „węgierski” ze słonecznikami ;). Droga którą jedziemy to zwykła ekspresówka z jednym pasem w każda stronę. Potem zaczynają się intensywne budowy i Belgrad. Tutaj co zadziwiające tylko raz wypatrzyliśmy bilbord z reklama w cyrylicy. Pozostałe zawierały teksty w alfabecie łacińskim.  Jedziemy w licznym towarzystwie aut z całej Europy. Miejscowych jest mało i zwykle rozpoznać można ich po super lux autach z rejestracja ze stolicy albo wręcz przeciwnie – leciwych Zastawkach całkiem chyżo pomykających po asfalcie. Nasze wątpliwości co do tankowania i posiłków rozwialiśmy na pierwszej stacji benzynowej. Przyjmują euro. W restauracyjce trafiło się nam nawet menu z obrazkami wiec i z wyborem dań nie było kłopotu. Za miastem Nis skończyła się pożąda droga i Serbia pokazała się nam bardziej z bliska. Raz zaskoczył widok wozu z zaprzężoną KROWĄ przejeżdżającego wiaduktem nad droga. Domki i ludzie tak zwyczajnie, skromnie. Na stacji benzynowej (LUKOIL) bardzo przyjaźni ludzie. I ruch znikomy (jak się rzekło większość tranzytu kieruje się na Sofie). 
Samą Serbię mieliśmy okazje zobaczyć z bliska w drodze powrotnej. Zachęceni przyjazna atmosfera za pierwszym razem postanowiliśmy w drodze powrotnej zatrzymać się w Belgradzie. Za dnia miasto sprawiało nie najlepsze wrażenie. Smutne i szare. A jeden z domów w centrum – rozwalony na pół (bomba?). Za to wieczorem – bardzo przyjemnie. W lipcu o 22-giej temperatura ponad 30 stopni i mnóstwo ludzi.  Kolacyjkę spożywamy w lokalu o średnim, jednak sprawdzonym menu – McDonald`s ;)
Ze spraw istotnych – w Serbii nie działa nawigacja. Tzn. nie tyle nie działa co mapy pokazują tylko autostradę i nic więcej. Spotkani przygodnie rodacy z Krakowa przez ponad godzinę szukali hotelu bo zdali się na GPS. Nasza mapa papierowa doprowadziła nas bez problemów ;).

Potem granica z Macedonią i dzieci wieszające się u klamek z prośba o pieniądze. Po stronie Serbskiej byle jak, za to Macedończycy za pieniądze z Unii zagospodarowali bardzo ładnie infrastrukturę. Tylko ta bieda i te dzieci... Owszem – maja tu autostradę, ale słabiutka jest i często w przebudowie. Jednak jej najważniejsza zaleta jest to że jest... Macedonia to mały kraj, przejeżdża się go błyskawicznie. My zdecydowaliśmy się zatrzymać na chwile w antycznym mieście Stobi. Warto. Bez pośpiechu, nachalnego tłumu można zobaczyć ruiny świątyń, domów, teatru. Ten spokój doceniliśmy po zwiedzaniu atrakcji Grecji. Partenon zwiedza się przecież w kolejce, a strażnicy gwiżdżą jak pochylisz się za bardzo nad zabytkami 8-/.

Do Grecji docieramy już w nocy. I tu niespodzianka – o 23 jest z powrotem 22 - zegarki trzeba przesunąć w tył – inna strefa czasu. Tuż za granica skręcamy za pierwsza strzałka Hotel i znajdujemy miłe pokoiki. Właściciel widząc nasze utrudzenie dodaje jeszcze po małym jasnym na poprawę humoru – na koszt firmy. Życie jest piękne ;). Szkoda, że jesteśmy tak utrudzeni drogą. Życie towarzyskie trwa tu o tej porze w najlepsze a nas ciągnie w ramiona Orfeusza.

NOCLEGI

Jadąc do Grecji poszliśmy na żywioł, noclegów szukaliśmy w drodze. Praktyka ta sprawdziła się na granicy (miły i tani hotelik), w Meteorach, Atenach, Belgradzie ale nie w Litochoronie. Tamże przybyliśmy wieczorem i to w sobotę i niestety, miejscowi zajęli wszystko jak popadnie a miasto wprost obfituje w hotele. Co z tego skoro ludzi było tyle ze nawet przejść było trudno. Na główną kwaterę nie ryzykowaliśmy szukania na miejscu nie wiadomo czego i zaklepaliśmy poprzez NOVASOL śliczny domek pod Kalamatą. 

GRECJA – DROGI

Drogi w Grecji nie są najgorsze. Sporo autostrad, nawet nie drogo, jednak niektóre odcinki są dopiero w budowie a płacić trzeba. Prowadzi nawigacja, jednak mapy są niedokładne, obejmują tylko większe miasta i główne drogi (SONY). Jednak bardzo przydaje się gdy skracamy trasę omijając Ateny. Lokalna, zapchana ciężarówkami droga na początku mocno kluczy po miejscowości. Oznaczenie słabe – bez nawigacji ciężko się połapać. W drodze czuć ze jesteśmy już w Grecji. Macedonia była górzysta i jeszcze odrobinę zielona. Grecja jest sucha i taka w odcieniach brązu. Wszędzie jak okiem sięgnąć widać deszczownie. I kapliczki. Podobno stawia się je w ważnych miejscach. Tam gdzie spotkało kogoś coś ważnego, gdzie podjęło się np. ważna decyzje itp. jednak większość stoi w niebezpiecznych dla ruchu miejscach, często po kilka na raz – ku pamięci tych którzy zginęli tragicznie na drodze. Bo Grecy jeżdżą jak wariaci. I nie dziwię się. Zdarzały nam się odcinki po kilkadziesiąt kilometrów z nieustającymi zakrętami i podwójna ciągła. I jak się trafi stara ciężarówka, która nie daje rady i pod górę (a pod górę oznacza tu czasami kilkadziesiąt kilometrów) tak trzydzieści na godzinę – można jajo znieść. 
Poza tym – kierowcy tutaj to brudasy. Nagminnie wyrzucają w czasie jazdy śmieci. Przydrożne rowy upstrzone są starymi butelkami, papierami itp. Na drogach dominują starsze modele aut. Sporo też pikapów. Udało mi się nawet wypatrzyć PIERWSZE MODELE Toyoty Hilux. Tutaj nie są to pojazdy biznesu tak jak w naszym rodzinnym kraju (odliczenie VAT) tylko prawdziwe auta do pracy. Najczęściej wożą arbuzy i melony a także zaopatrzone w specjalne klatki zwierzaki. Raz widzieliśmy gościa który wiózł w takiej klatce żonę – nie zmieściła się do kabiny ;).

Wg papierowego atlasu autostrada prowadzi do samej Kalamaty.  Nie jest to prawda. Może kiedyś była tu autostrada (czasami widać nawet opuszczona wielopasmowa drogę w górach) jednak Od Tripoli trzeba przeciskać się lokalnymi drogami. Ale Grecy sporo budują. W wielu miejscach spotykaliśmy budowy których zamierzeniem było prostowanie górskich zawijasów. 

GRECKA KUCHNIA

Korzystając z przewodnika kulinarnego wydanego przez Rzeczpospolitą ( www.rp.pl/temat/115607.html ) dowiedzieliśmy się, że Grecy preferują kuchnię niewyszukana, prostą.  Nie spodziewaliśmy się, że będzie to oznaczało jedzenie w kółko sałatki greckiej, mięsa z grilla na różne sposoby lub owoców morza takich jak kalmary czy krewetki. Pierwsze spotkanie z tutejszymi przysmakami mieliśmy w Kalambace nieopodal znanych w świecie klasztorów Meteora. Wszystko było zjadliwe i egzotyczne (choć odrobinę za tłuste ale to tylko tam). Jednak w kraju gdzie jest tyle morza nie udało nam się zjeść ryby. Na pytanie o fisha w restauracji zaskoczeni dostaliśmy krewetki !? A jak doczytaliśmy w przewodniku – wszystko przez pazerność Greków – wyłowili ryby tak bardzo że wprowadzono w sezonie letnim całkowity zakaz ich połowu (nie dotyczy wędki ;). Piękne rybki zdarzyło nam się widzieć w Gerolimenas ale cena około 60 euro za kg powalała. Podczas omijania Aten zatrzymaliśmy się w lokalnej knajpce gdzie tak jak wszędzie na papierowych obrusach wylądowała na początek zimna woda i chleb. Potem tradycyjnie mięso i sałatka grecka ale żeby zamówić dopchaliśmy się do kuchni. Tam palcem pokazaliśmy co chcemy, przy okazji podziwiając ogromne węglowe grille z całymi zwierzakami. Miejscowa klientela zamawiała tu na wynos ;).
Ciekawy obiad zjedliśmy również w Kambos. Trafiliśmy tutaj do lokalnej knajpki gdzie menu wypisane było kreda na tablicy. Ale właścicielka była przygotowana na turystów ;) Miała menu w podstawowymi potrawami wydrukowane z interentu. Tam zainteresowało mnie danie z ryba w nazwie CODFISH. Po oględzinach w kuchni (nie omieszkałem się wprosić ;) stwierdzam, że nazwa doskonale oddaje charakter tej potrawy – jest to ryba dla kota ;) czyli małe rybki w całości :-?
Ciekawie prezentowała się na talerzu ośmiorniczka. Grillowane macki na talerzu wyglądały ciekawie i smakowały ... nie najgorzej. 

ZWIEDZANIE

Cel naszej podróży osiągnęliśmy po czterech dniach, w drodze zahaczając o Szeged i Meteory. O ile węgierskie miasteczko poznaliśmy pobieżnie na klasztory poświęciliśmy więcej czasu i polecam bo warto (co i jak zobaczyć – zapraszam do odpowiednich działów strony). Na miejscu, w Kalamacie do zwiedzania nie mieliśmy zbyt dużo (miasto zniszczone trzęsieniami ziemi, zamek w remoncie). Jednak stąd wybieraliśmy się na wypady do Mistry i Sparty, Monemwasji, twierdz w Koroni i Methoni oraz półwysep Mani – najbardziej klimatyczne i egzotyczne miejsce poznane w czasie całego wypadu. Droga powrotna (tu już jechaliśmy sami) zawiodła nas do Myken, Epidavros, Tirynsu i Nafplio oraz Aten. Niestety końcówkę mieliśmy odrobinę nerwową ze względu na awarię auta. Nasz Hultaj z problemami dojechał jednak do domu.

Szczegółowy opis wyjazdu – zapraszam do zakładek